Rozdział 7

   Okrągła klamka drzwiczek od szafy poruszyła się dokładnie tak, jakby ktoś ciągnął za nią od środka. Powoli wstałam z krzesła, zdecydowanie pobijając rekord dzisiejszych głębokich oddechów. Ostrożnie wyciągnęłam rękę w stronę klamki i złapałam ją. Przymrużyłam oczy i zaciskając zęby szarpnęłam z drzwi. Z szafy nagle wytoczyła się czarna kulka, lądując zwinnie na dywanie.
   - Cholera, Dexter! - krzyknęłam i zamknęłam pustą szafę. Kot miauknął donośnie i zadowolony podreptał po schodach do kuchni.
  Chwila, od kiedy koty umieją ciągnąć za klamki? I od kiedy potrafią wysyłać sms-em zdjęcia własnego autorstwa?! Wciągnęłam powietrze i jeszcze raz ostrożnie przeszukałam zawartość szafy, ale nic. Stała pusta, za moimi ubraniami również nie kryło się nic ciekawego. Zrezygnowana zamknęłam szafę.


          ***
    Kolejne dni w szkole przemijały szybko na rozmowach z Amy, Alex, oraz z Leą, oczywiście kiedy nie była okrążana przez wiecznie nadufaną blondi Jannet. Nadrobiłam sobie cały materiał i przyznaję, że przyzwyczaiłam się do nowej szkoły i wchodziłam do niej coraz pewniej. Idiotyczne spojrzenia traciły na sile i ilości. 
     Moją Toyotę kalekę tata Harrego przywiózł kilka dni po parkingowym incydencie, śmiejąc się ze mnie z moim ojcem, jak to mi wyleciało koło. Przesiedział z nim cały wieczór. Boki zrywać. Do czasu, kiedy auto było jeszcze w naprawie, do szkoły jeździłam z Harrym. Na szczęście jego tata wytłumaczył moim rodzicom, że na motorze z nim jestem bezpieczna i że chłopak jest urodzonym motocyklistą. Na bank.
     Tajemniczego bruneta więcej nie spotkałam, nie zauważałam już go w szkole, rozglądałam się nawet na ulicy w drodze do domu. Zaczęłam nawet wątpić, czy on w ogóle chodzi do tej szkoły, i czy może przypadkiem go sobie sama nie uroiłam przez ten las. Wolałam zapomnieć o całej sytuacji i skupić się na lekcjach.   
W dodatku zbliżała się jesień.


    
         ***
   - Co w jesieni takiego ekscytującego? - spytałam Amy w stołówce podczas przerwy obiadowej, kiedy siedząc przy stoliku obok Alex grzebałyśmy we frytkach.
  - Jak to co? - Amy spojrzała na mnie znad swojej sałatki light niedowierzającym wzrokiem. - Jesienią zaczynają się Igrzyska Teatralne! - oznajmiła głośno, tak, jakby to była rzecz oczywista.
   - To taka tradycja, jesień to czas przedstawień teatralnych - wytłumaczyła mi Alex znacznie mniej podekscytowanym głosem. Pokiwałam z uznaniem głową i niewzruszona wróciłam do frytek.
   - W tym roku w finale jest "Romeo i Julia". - powiedziała rozmarzonym głosem Amy. - Jak myślicie, kto nadaje się na Romea? Albo na Julię?
   Jej ton głosu ewidentnie wskazywał na to, byśmy jednogłośnie odparły, że to ona będzie Julią idealną.
   - Czy ja wiem... - Alex wyjrzała znad książki od geografii i rozejrzała się po stołówce. - Może Angelina Clark?
  Amy skomentowała to głośnym prychnięciem i wzburzona wzięła kolejny kęs sałatki, wpatrując się nienawistnym spojrzeniem w siedzącą naprzeciwko blondynkę. Zgaduję - Angelinę.
  - Kurde - rzuciła Alex odczytując nowego sms-a. - Dziewczyny, macie ochotę kopsnąć się ze mną dziś do centrum? - spojrzała na nas z nadzieją w oczach.
  - Jasne, muszę poszperać za jakąś sukienką do roli... Znaczy, na urodziny kuzynki. - uśmiechnęła się. Dziś akurat również byłam po południu wolna, a letnich ciuchów wciąż mi brakowało.
  - Ja również chętnie pojadę. - odparłam. - Po co jedziesz?
 Alex wrzuciła telefon do kieszeni i wbiła we mnie wzrok.
  - Ojciec każe kupić mi dla niego kalosze z Nike, wiesz, do łowienia ryb...
Amy wypluła colę na stolik i krztusząc się zakaszlała ze śmiechu.
  - Kalosze z Nike? Do brodzenia w rzekach? - wyszczerzyła zęby śmiejąc się.
  - Znasz mojego tatę, sam sobie tego nie kupi.
  - Sieć rybacką też kupujemy? - zakaszlała ponownie.
  - Jedziecie, czy nie? - Alex zaczerwieniła się.
   - Pewnie. - uśmiechnęłam się do niej i po chwili wszystkie wybuchłyśmy śmiechem, udając się na hiszpański.

      ***
   Tego samego dnia po szkole stanęłam przed domem na podjeździe. Nieco się rozpogodziło, więc darowałam sobie kurtkę, zabrałam tylko torbę z pieniędzmi; zamierzałam dokonać rewolucji w mojej szafie i byłam pewna, że z Amy z łatwością wypełnię misję. Już po kilku dniach znajomości przejrzałam jej typ osobowości - zakupoholiczki.
   Biały samochód z zadowoloną Amy za kierownicą wyjechał zza zakrętu i zatrzymał się obok mnie. Wślizgnęłam się na tylne siedzenie obok Alex i zapięłam pas.
   - Widzę, że kiedy prowadzi ta wariatka nikt nie chce siedzieć z przodu - rzuciła z uśmiechem Alex.
   - Ja bynajmniej mam prawko - odgryzła się z naciskiem Amy i ruszyłyśmy z podjazdu. Droga do centrum nie powinna zająć nam dłużej, niż dwadzieścia minut, wliczając w to korki, na które rzecz jasna trafiłyśmy. Alex wrzuciła do odtwarzacza płytę One Direction, więc zrobił się z tego wszystkiego wesoły autobus. Sama osobiście uwielbiam ten zespół i nie pozwoliłam, by Amy psuła klimat swoim antypodejściem.
   Zaparkowałyśmy pod jedną z dużych galerii i zabierając swoje torby ruszyłyśmy do środka. Mimo że był środek tygodnia korytarze były dość zatłoczone, a wszystkie siedzenia w licznych kafejkach były zajęte. Całe ogromne pomieszczenie robiło wrażenie swoją skomplikowaną siecią przejść i rond z dziwacznymi drzewkami pośrodku. Sama nie wiem, jakbym połapała się bez jakiejś mapy, ale na szczęście Amy czuła się jak w domu, więc po chwili z łatwością odnalazłyśmy ulubiony sklep rybacki taty Alex.
   Nie było w nim prawie nikogo, przy akwariach szwędał się tylko jakiś gruby łysy facet i pukał palcem w szybę do ryb.
   Udałyśmy się do działu z butami. Kiedy Alex szukała rozmiaru taty, oparłam się dłonią o szafkę z pokarmem dla rybek.
    - Cholera - jęknęłam, kiedy zauważyłam, że wsadziłam rękę prosto na błotniste, zielone dno brudnego akwarium. No tak, dziś było zbyt spokojnie, bym czegoś nie odwaliła.
 Amy zaśmiała się i podała Alex kolejną parę kaloszy.
    - Idę to umyć - spojrzałam z obrzydzeniem na ufajdaną, cuchnącą glonami rękę.
    - Będziemy czekać przy wyjściu - rzuciły dziewczyny, po czym trzymając dłoń jak najdalej od siebie wyszłam na korytarzyk. Rozejrzałam się chwilę i udałam się w prawo, do toalety. Przeszłam kawałek, mijając matkę z czterema ryczącymi chłopcami w wózku i lekkim kopniakiem otworzyłam drzwi łazienki.
    Była pusta i bardzo przestronna, w odcieniach ciemnego brązu. Podeszłam do lśniącej umywalki i odkręciłam kurek. Woda gwałtownie wyprysnęła z kranu i zimna woda zmyła mnie od pasa w górę, zostawiając po sobie jedną, wielką, mokrą plamę.
   - Cholera - mruknęłam, i szybko wymyłam dokładnie ręce (mieli nawet bananowe mydło w piance). Obróciłam się, sprawdzając, czy nie ma nikogo w łazience i spróbowałam osuszyć nieco bluzkę. Chwyciłam papierowy ręcznik i potarłam kilka razy o materiał.
    Nagle usłyszałam sygnał przychodzącego sms-a - zapewne od Amy, lub Alex, z pytaniem kiedy będę. Wytarłam ręce i wyciągnęłam telefon. Po raz kolejny nie wyświetlił się numer. Wciągnęłam gwałtownie powietrze, poczuł ucisk w żołądku. Otworzyłam wiadomość i wbiłam wzrok w litery na ekranie:

                                                           
                                         Może zaczekasz tu ze mną chwilę, zanim bluzka wyschnie?
  


            ***************************
    Uhuhu troszku się spóźniam ostatnio xd Przepraszam za jakiekolwiek błędy, proszę o szczere opinie :) <3