Prolog

Podążałam wybrukowaną, wąską ścieżką, ciągnącą się na środku okazałego, pełnego przepychu ogrodu. Był bardzo duży, wyglądał jak pole golfowe, tyle że grę uniemożliwiały rosnące wszędzie w kilku rzędach drzewka. Od każdego z nich  wydobywało się fioletowo-białe światło, jakby były ustrojone choinkowymi lampkami, ale nigdzie nie zauważyłam kabla, czy wtyczki. Świeciły i migotały tak same z siebie, własną mocą, rozpraszając mrok i dając mi pełną widoczność, pomimo panujących ciemności za bramą ogrodu.
     Zwolniłam kroku. Nie miałam pojęcia, gdzie jestem, ale było tu naprawdę pięknie. Po każdej stronie ścieżki stała duża fontanna, która sama się wręcz prosiła, by koło niej przycupnąć, i - tak jak pewnie wyglądałoby to w moim błagającym o grację przypadku - wpaść do niej. Zboczyłam z drogi i przedreptałam przez miękką trawę. Dopiero teraz zauważyłam, że jestem boso. Właściwie to było mi całkiem przyjemnie, trawa była chyba podgrzewana, bo czułam od niej promieniujące ciepło.
Podeszłam do fontanny i oparłam się rękoma o marmurową płytę. Z początku byłam pewna, że i ona jest otoczona lampkami, jednak zaskoczona stwierdziłam, że tajemnicze światło biło właśnie od wody. Świetlisty płyn wylewał się z małych otworów o kształcie trójkątów, wpadając do iskrzącej się otchłani. Rozejrzałam się ukradkiem, czy nikt przypadkiem mnie nie obserwuje i ostrożnie stanęłam na płycie fontanny. Miałam na sobie starą białą koszulkę z nazwą mojej ulubionej drużyny koszykówki. Jeśli wpadnę do wody, ta kreacja zbytnio nie ucierpi. Zadowolona z takiego obrotu sprawy wyciągnęłam dłoń w stronę wody. Ciekawe jak smakowała? Jeśli tak, jak wyglądała, to mogłabym pić tylko i wyłącznie to do końca życia. A gdyby ją tak zacząć butelkować..? Miałabym kasy jak lodu i wyciągnęłabym rodziców z finansowego dołka. Zmotywowana tą myślą nachyliłam się bardziej. Kiedy moje palce miały poczuć już tajemnicze światło, dobiegł mnie czyjś szept. Odwróciłam się gwałtownie, prawie tracąc równowagę. Chciałam się odezwać, lecz nie potrafiłam wydobyć z siebie głosu, zupełnie jakby ktoś trzymał w pięści moje struny głosowe, nie pozwalając im drgać.
Zeskoczyłam z fontanny. Przycupnęłam na trawie i ponownie wsłuchałam się w odgłosy.
          - Noemi - damski, delikatny głos wymówił moje imię.  Mimo tego, że ogród był wystarczająco oświetlony, nikogo nie zauważyłam. Próbowałam wytężać wzrok, jednak ten zatrzymał się na równie mocno oświetlonej rezydencji, do której prowadziła główna ścieżka.
 Zawahałam się. Kto mnie wołał? Czego ode mnie chciał? I w ogóle gdzie ja, do jasnej ciasnej, jestem? Nie kojarzyłam tego miejsca, ani nie przypominało mi żadnego, które pasowałoby do scenki z krwawego horroru o wampirach. Tu było zbyt pięknie. A może właśnie tak miałam myśleć?
   Wkroczyłam znów na ścieżkę i pewniejszym krokiem skierowałam się do budynku, wciąż podziwiając piękno ogrodu. Ktokolwiek tu mieszkał, miał niezłego ogrodnika.
     Stanęłam przed wielkimi, metalowymi  wrotami, rodem z jakiejś bajki o księżniczkach. O dziwo, były otwarte. Kiedy położyłam dłoń na lodowatej klamce, te zaskrzypiały donośnie. Wślizgnęłam się czym prędzej do środka.\, nim ktokolwiek zdążyłby mnie tu wepchnąć. Byłam zaskoczona swoją odwagą, kiedyś sama nigdy bym tu nie wlazła.
Widocznie ta terapia w szkole na temat "podniesienia swojej samooceny i uwierzenia w siebie" chociaż trochę działała.
Znalazłam się w przestronnym holu. Nie zauważyłam żadnej lampy, świec, czy żarówek, jednak wszystko doskonale widziałam. Fioletowy, zdobiony dywan prowadził przez pokój, na końcu rozdzielając się na schody. Było tu nawet przytulnie, jednak zimna marmurowa podłoga  bardzo ziębiła mi stopy. Wskoczyłam na puszysty dywan. Był naprawdę misternie zdobiony, przedstawiał jakieś małe obrazki i słowa w nieznanym mi języku. Twórca zadbał o każdy detal.
Podniosłam głowę i stanęłam jak wryta. Przestronny hol zniknął, a ja stałam właśnie w pustej ogromnej sali, przypominającej trochę salę balową ze średniowiecza. Na ścianach wisiało kilka starych obrazów, jednak pokój pozbawiony był okien, i co najdziwniejsze - drzwi. Obejrzałam się za siebie, jednak ujrzałam tylko kolejny obraz. Usłyszałam, że mój oddech przyspieszył. O nie, najgorsze, co mogłabym teraz odwalić, to spanikować.
    Kiedy oczy przyzwyczaiły się do ciemności, dostrzegłam, że sala nie była zupełnie pusta. Pośrodku stało ogromne, bogato zdobione lustro. Nie miałam nic do stracenia - starając się nie narobić hałasu, podreptałam do niego i ostrożnie stanęłam naprzeciwko. Wydałam z siebie zduszony krzyk i cofnęłam się gwałtownie. Dziewczyna stojąca przede mną była do mnie zupełnie niepodobna. Miała na sobie fioletową, balową suknię, a jej włosy były spięte w misterny kok, kiedy moje były rozczochrane i luźno otaczały ramiona. Jedyne, co mnie z nią łączyło, to przerażona mina. W sumie, to nieźle wyglądałam w tej kiecce. Nie wiedziałam, że we fiolecie mogłoby być mi całkiem do twarzy.
   Uniosłam delikatnie prawą rękę. Moje odbicie zrobiło dokładnie to samo. Odetchnęłam z ulgą. To jednak byłam ja. Opuściłam luźno dłoń i zaczęłam się przyglądać dokładnie samej sobie. Nie znałam się od tej strony - zawsze wolałam ubierać T-shirty i szorty, niż wciskać się w sukienki i sterczeć w łazience od samego rana, robiąc sobie boski makijaż. Chwyciłam dłońmi spodenki - wyobrażając sobie, jaki w dotyku musiał być materiał sukienki. Wyglądał na gładki i aksamitny, tylko miejscami celowo marszczył się, by nadać sylwetce kształtów.
    Nagle dziewczyna w lustrze ponownie gwałtownie podniosła rękę. Cofnęłam się. Mój wzrok powędrował do jej dłoni i już po chwili zauważyłam, że trzyma w niej nóż. Zanim zdążyłam zareagować, cisnęła nim w taflę po drugiej stronie lustra.