Rozdział 22

    - Mamo, zostaw! - zawołałam rzucając torbę na podłogę i w mgnieniu oka znalazłam się przy stołku, na którym stała, wpadając prosto na nią. Mama chwiejąc się niebezpiecznie uniosła ręce do góry w geście zaskoczenia, straciła równowagę i z hukiem przewróciła się na ziemię.
    - Jezu, przepraszam! - pospiesznie zamknęłam drzwi szafy i podałam jej rękę. - Nie chciałam...
    - Co ty, na miłość boską, wyprawiasz?! - mama ciężko podniosła się z podłogi, masując sobie dłonią plecy.
    - Wszystko w porządku?
    - Będę miała przez ciebie siniaki - skrzywiła się i obdarzyła mnie zezłoszczonym spojrzeniem. - Co to miało znaczyć? Szukałam okularków do nurkowania, chciałam wybrać się na basen.
    - Zaraz ci je podam.
 Zgarnęłam taboret, wskoczyłam na niego i sprawiając pozory, że szukam okularków, przetrząsnęłam całą półkę w poszukiwaniu tajnego Regulaminu. Zmarszczyłam brwi. Fala paniki spłynęła na mnie, niczym wiadro gorącej wody. Byłam pewna, że to właśnie tu go ukryłam, pod strojami kąpielowymi i ręcznikami, jednak teraz nie było po nim ani śladu. To niemożliwe, abym go zgubiła! Nie mogłam go zgubić!
    - Masz je czy nie? - głos mamy wyrwał mnie z gorączkowych myśli.
    - Tak, tak - bąknęłam. Podałam jej podłużne opakowanie, po czym ostrożnie zeszłam ze stołka. - Jeszcze raz bardzo przepraszam...
    - Coś ty taka dzika dzisiaj? Ukrywasz coś w tej szafie, czy co? - spojrzała na mnie podejrzliwie, cofając się do drzwi. Uśmiechnęłam się niewinnie.
    - Nie wiem, co mnie napadło.
  Kobieta pokiwała głową, chwilę jeszcze zatrzymała na mnie czujny wzrok i nareszcie opuściła mój pokój. Dopiero kiedy usłyszałam, jak stąpa po stopniach schodów na dół, znów dopadłam do taboretu.
   - Znajdź się, gdzie jesteś... - mruczałam sama do siebie, gorączkowo przetrząsając ręczniki i akcesoria na basen. Już wyobrażałam sobie minę Eydena, kiedy mu powiem, że zgubiłam Regulamin.
A co, jeśli się okaże, że był tylko jeden egzemplarz? Przecież on mnie zabije, jak nic!
    Zajrzałam jeszcze pod łóżko, do komody, a nawet przetrzepałam skrzynię na pościel - nic. Diabeł ogonem nakrył.
    Usiadłam na biurku po turecku, a na kolana wskoczył mi mój mały Dexter. Podrapałam go za uchem, powodując u niego cichy pomruk zadowolenia i wyciągnęłam z kieszeni telefon. A może by tak szybko skoczyć na własną rękę do pałacu w Redanie? Może znalazłabym drugi egzemplarz Regulaminu, podmieniła go i żyła dalej, puszczając ten nieszczęsny incydent w niepamięć?
    Nie. Nie byłam pewna, czy mam w sobie dość siły w obolałych nogach, by otworzyć przejście, poza tym Eyden na pewno dowiedziałby się o moich odwiedzinach. Ba, nawet sam Ozyrys. A wtedy miałabym poważny problem.
    Weszłam w kontakty i wbiłam wzrok w "Eyden<3". Postanowiłam schować dumę do kieszeni i po prostu zadzwonić, by dać się mu okrzyczeć. Fakt, to była tylko i wyłącznie moja wina, że zgubiłam Regulamin, więc powinnam ponieść wszelkie konsekwencje. Bóg wie, jak wielki błąd popełniłam.
     Nim zdążyłam wybrać jego numer, rozległ się dzwonek do drzwi.
     - Otwórz! - odezwał się głos mamy z łazienki. Zeskoczyłam z biurka i szybko zbiegłam po schodach, przytrzymując się chyboczącej się drewnianej poręczy. Przekręciłam klucz w drzwiach, nacisnęłam klamkę i stanęłam jak wryta.
     - Eyden? - wymamrotałam, gapiąc się na jego wściekłą twarz.
     - Jesteś sama? - spytał, zaciskając zęby. Pokręciłam przecząco głową, a ten złapał mnie za rękę i wyciągnął na dwór, zatrzaskując za nami drzwi. Pociągnął mnie na podjazd, tak, abyśmy byli częściowo zasłonięci od drogi kilkoma drzewkami.
     - Coś się stało? - spytałam niewinnie, oswobadzając się z jego uścisku, choć doskonale wiedziałam, o co chodzi. Eyden prychnął, sięgnął za pazuchę swojej skórzanej kurtki i pomachał mi przed nosem Regulaminem. Odetchnęłam z ulgą.
     - To ty go masz? Tak się bałam, że go zgubiłam...
     - Ty nie rozumiesz? - przerwał mi, zaciskając silnie palce na okładce grubej księgi. - W ostatniej chwili udało mi się to zabrać, zanim dostałoby się w niepowołane ręce!
     Otworzyłam usta, by coś powiedzieć, jednak zaraz je zamknęłam. Czegoś tu nie rozumiałam.
     - Jak wszedłeś do mojego pokoju? - spytałam, zakładając ręce na piersi. Rzucił mi obojętne spojrzenie.
     - Przez okno. Wiesz, co by się stało, gdyby twoja mama to znalazła? Nie jestem w stanie ci za każdym razem chronić skóry, Noemi! - jego głos załamał się, powodując twardą chrypkę. Wypuścił powietrze z ust, próbując się uspokoić.
     Chwila,  moment. Okno mojego pokoju znajdowało się co najmniej cztery, czy pięć metrów nad ziemią...
     - Przepraszam, będę go lepiej pilnować... - wyciągnęłam nieśmiało ręce po Regulamin. - Miałam go dobrze ukryte, to był po prostu przypadek...
     - Nie istnieje coś takiego, jak przypadek i powinnaś o tym wiedzieć - odparł sucho Eyden i wręczył mi książkę. - Masz niecały tydzień, by go przeczytać, jasne?
    Oplotłam Regulamin ramionami, bojąc się, że zaraz może mi wyskoczyć z rąk i uciec.
  Dziwnie się czułam, kiedy Eyden był taki zły. Nigdy nie sądziłam, że o tym pomyślę, jednak brakowało mi jego złośliwego uśmieszku i ciętych ripost, skierowanych do mnie przy każdej możliwej okazji. Teraz natomiast miałam wrażenie, że zaraz wyciągnie siekierę. Jego złość, słowa, aura bardzo mąciła w głowie. Niemal czułam, jak wpływa na moje myśli i rządzi moimi emocjami. Eyden był mistrzem manipulacji.
    - Nie jest ci gorąco w tej kurtce? - spytałam cicho, próbując nieco rozluźnić atmosferę.
    - Tak jest mi dobrze.
 Ciekawa byłam, czy ma chłodne dłonie. Ja gotowałam się w moim podkoszulku, a co dopiero on w tej skórzanej kurtce! Mimo to jego nieskazitelna twarz nie została zaburzona ani jedną kropelką potu, a idealnie postawione ciemne włosy wciąż zaskakiwały perfekcją.
    - Coś jeszcze? - wzruszyłam ramionami, rozglądając się na boki. Do naszych uszu dobiegł warkot silnika, a na podjazd wjechało auto, którego kierowcą był jeden z kolegów taty ze straży. Ojciec siedział na fotelu pasażera.
    Rzuciłam szybkie zaniepokojone spojrzenie w stronę Eydena, który momentalnie zorientował się w swojej sytuacji.
     Tata opuścił samochód, wymienił się słowami krótkiego pożegnania z kolegą, po czym ruszył w stronę ganku z lekkim uśmieszkiem na twarzy po udanym dniu. Złapałam bruneta za dłoń (naprawdę była chłodna), próbując pociągnąć go bezgłośnie głębiej w drzewka, by ojciec nas nie zobaczył, jednak już on dobrze wiedział, co chce zrobić.
    - Jak dobrze, że pan już jest! - wystarczyła sekunda, by wyraz twarzy Eydena zmienił się o sto osiemdziesiąt stopni na pogodny, a głos stał się znów przyjemny i pełen uroku.
    Tata odwrócił się w naszą stronę, a uśmiech momentalnie spełzł z jego pokrytej drobnymi zmarszczkami twarzy. Podreptałam zrezygnowana za chłopakiem, trzymając za plecami Regulamin i modląc się w duchu, by znów nie przegiął.
    - O co chodzi? Noe, kto to jest? - spytał mnie tata, ostrożnie schodząc z ganku. Eyden pochylił elegancko głowę i obdarzył go mocnym uściskiem dłoni. Nim zdążyłam się wytłumaczyć z tego całego cyrku, brunet przejął pałeczkę:
    - Nazywam się Eyden Hoggarth. Chciałbym pana spytać, czy mógłbym wziąć tę uroczą damę na bal - uśmiechnął się szeroko, a mi opadła szczęka.
   Jaki bal, do cholery?! Co ten imbecyl znów wymyślił? Poza tym nigdy nie raczył mi wspomnieć, że ma jakiekolwiek nazwisko!
    - No... - tata wpatrywał się podejrzliwie to w chłopaka, to we mnie, zbity z tropu. Był szczerze zaskoczony postawą Eydena i doskonale to widziałam. Uśmiechnęłam się do niego słabo, ale tylko dlatego, by nie zacząć płakać. - To gdzie ten bal?
    - W mojej szkole, niedaleko stąd. Odbędzie się za tydzień. Wpadłbym po Noemi około osiemnastej, oczywiście odwiozę ją do domu o przyzwoitej porze. - jego głos był wprost ukojeniem dla uszu. On nie mówił - on mruczał, pieszcząc uszy każdego, kto go słuchał. Tata skierował pytający wzrok na mnie i westchnął.
    - Skąd się znacie?
    - Uczęszczam do szkoły Noemi na zajęcia teatralne, na których się poznaliśmy. - znów mnie wyprzedził. Faktycznie, aktor był z niego wyśmienity. - Czy otrzymam więc pana zgodę?
    Skrzywiłam się ze zrezygnowaniem. Po oczach taty widziałam nutę niepewności, bo taki już po prostu był w tematach z chłopakami - totalnie uczulony na ich punkcie. Kiedyś mnie to denerwowało, ale teraz modliłam się, by ta cząstka zdrowego rozsądku w jego umyśle zwyciężyła i zabronił mi gdziekolwiek pójść z tym pomyleńcem.
     - Dobrze. Tylko nie ma wracać za późno! - manipulacja Eydena przejęła rozum taty w całości. Nawet nie spytał mnie o zdanie! Halo, ja tu wciąż jestem!
    Brunet uśmiechnął się szeroko, podał dłoń tacie, który kiwając głową ze wzruszeniem w oczach zniknął w progu domu.
     - Co to za cyrk? - ryknęłam, kiedy drzwi za nim się zamknęły, czując, jak moja twarz czerwieni się ze złości. - Gdzie pójdziemy? Znów na jakiś cmentarz, gdzie będziesz obmacywał czyjeś groby?! Albo wywleczesz mnie na jakąś polanę i będziesz... - Eyden z uśmiechem zatkał mi usta dłonią, mocno przyciągając do siebie i zaplatając wokół mnie ramiona, by zabrakło mi tchu. Przytrzymał mnie tak z kilkanaście sekund, aż w końcu wyrwałam się z jego silnego uścisku, ciężko dysząc i łapiąc oddech.
     - To dla ciebie - spoważniał i wyciągnął z kieszeni kurtki fioletową kopertę.
     - Co to jest? - bąknęłam.
     - Zaproszenie na bal, głuptasie - odparł.
     - W twojej szkole?
  Parsknął śmiechem, obdarzając mnie pobłażliwym spojrzeniem.
     - Przecież ja nie chodzę do szkoły, skojarz fakty, Noemi.
     - Skłamałeś - mruknęłam, otwierając ostrożnie kopertę.
     - Ty również kłamiesz. Kłamiesz każdego dnia, by nasza tajemnica nie wyszła na jaw. Przyzwyczaisz się, bez obaw.
     Puściłam to mimo uszu. Wyciągnęłam z koperty ozdobne, starannie wykonane zaproszenie na bal.
     - U Ozyrysa? - spytałam sucho. Brunet pokiwał głową i nagle znalazł się blisko mnie, nachylając głowę do mojej twarzy.
     - I radzę przeczytać Regulamin, nim bal się rozpocznie - szepnął mi do ucha.
   Zanim zdążyłam podnieść głowę i wysłać mu podejrzliwe spojrzenie, Eyden zniknął.